قرار «رومئو و ژولیت» در محراب/ تراژدی شکسپیر کمدی شد
تاریخ انتشار: ۲۷ خرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۲۵۳۳۲۸
شهروز دل افکار کارگردان نمایش «رومئو و ژولیت» درباره اجرای این اثر نمایشی به خبرنگار مهر گفت: از ۲۲ خرداد ماه نمایش «رومئو و ژولیت» را که برداشتی از نمایشنامه ویلیام شکسپیر است در تماشاخانه محراب به صحنه برده‌ام. این نمایش محصول کارگاه بازیگری است که سال گذشته برگزار کردم و هنرجویان برای این کار یک سال زحمت کشیده‌اند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
وی درباره تفاوت‌های اجرا با نمایشی که هستی حسینی از همین نویسنده به صحنه برده بود، توضیح داد: با وجودی که باقر سروش نویسنده هر ۲ نمایشنامه است اما این اجرا با اجرای هستی حسینی که به تهیه کنندگی و طراحی صحنه مصطفی کوشکی در تئاتر مستقل تهران به صحنه رفت، متفاوت است. باقر سروش نویسنده نمایشنامه متن را بازنویسی کرده و با وجودی که به هرحال داستان رومئو و ژولیت روایت می‌شود اما نمایش فضایی کمدی دارد و این بار تراژدی اجرا نمی‌شود.
دل افکار درباره انتخاب تالار محراب برای اجرا عنوان کرد: تالار محراب، تماشاخانه‌ای استاندار است که امکانات خیلی خوبی دارد اما متاسفانه آنطور که باید از آن استفاده نمی‌شود. برای این اجرا نیز ما از همه فضاها و امکانات سالن استفاده کردیم و حتی فضای پشت سالن و سکوها هم وارد کار شده است. مهرداد کوروش نیا مدیر سالن نیز من را ترغیب کرد تا در تالار محراب اجرای خودم را به صحنه ببرم که از این پیشنهاد استقبال کردم. هدف من برای اجرای این نمایش کار کردن با هنرجویانی است که تا به حال روی صحنه نرفتند و برای آماده سازی آنها یک سال وقت صرف شده است که البته می‌توانم قول بدهم که اجرای این گروه جوان کاملاً حرفه‌ای و کم نقص است چون برای کارشان زحمت زیادی کشیده‌اند و توانستند در اولین تجربه گلیم خودشان را از آب بیرون بکشند.
بازیگر سریال «قورباغه» در پایان صحبت‌هایش بیان کرد: بعد از نمایش «اتول سورون» من کار دیگری انجام ندادم و وقتم را صرف آموزش به این هنرجویان کردم. در واقع ۵-۶ ماه صرف آموزش و ۷-۸ ماه را به تمرین نمایش اختصاص دادم. لحظه به لحظه کار تمرین شده و با هماهنگی گروه موسیقی اجرای جذابی شکل گرفته است. کلاً نمایش‌هایی که مدت زمان زیادی برای تمرین و آماده سازی شان وقت گذاشته می‌شود بیشتر به دل من می‌نشینند تا اینکه تنها یکی دو ماه برای تمرین اختصاص دهیم چون با تمرین طولانی شاهد اجرای کامل‌تر و باکیفیت تری خواهیم بود.
کنسرت نمایش «رومئو و ژولیت» نوشته باقر سروش و به کارگردانی و تهیه کنندگی شهروز دل افکار از ۲۲ خرداد تا ۲۰ تیر ساعت ۱۹:۳۰ در تالار محراب به صحنه می‌رود.
بازیگران نمایش (به ترتیب حروف الفبا) عبارتند از شهرزاد احمدی، تینا اسدی، سودا باآبرو، مینا باوقار، محمدامین پهلوان، اسحاق ثبوت، مریم حسنلو، پیام حق نژاد، حمیدرضا دادار، فرخنده دریایی، میلاد دوران، سمانه رستمی، صابر رضایی، امیرحسین ریحانی، ماهان زارعی، سیمین سخایی، فرحان شجاعی، مهدیه شکوری، علیرضا عباسی مقدم طرقبه، سحر عبدالملکی، فرانک عبدی، مسعود عرب خزائلی، حنانه علیپور، نرگس غلامی، پرستو غلامی، مجید قادری، امیرحسین قلی پور، فهیمه موسوی نیارکی، ابوذر موسوی بیدلی، غزاله مهرابی، حدیثه محموداف، نیکا ملک مطیعی، ایمان نجفی، محمود هاشمی، امید هاشمی، بازیگر خردسال: ویانا احمدی.
آهنگساز و تنظیم کننده نمایش بهرنگ عباسپور است و گروه نوازندگان این کنسرت نمایش نیز متشکل از یانو، کاسه تبتی: علی فلاح، ترومپت، کاخن، دیجریدو، شیکر: محمد حسین بیات، ویولن، کاخن، ملودیکا: عرشیا چاکرالحسینی، هنگدرام، ویولنسل: مهران محمودخانی، گیتار الکتریک: امین عسگری هستند.
کد خبر 5513423منبع: مهر
کلیدواژه: مهرداد کوروش نیا باقر سروش شهروز دل افکار تالار محراب تئاتر ایران تئاتر ایران حوزه هنری موسیقی ایرانی فیلم کوتاه نقاشی سازمان سینمایی شبکه افق برنامه تلویزیونی هنرمندان تئاتر خانه هنرمندان ایران تماشاخانه شهرزاد فیلم سینمایی کارگردان تئاتر رومئو و ژولیت تالار محراب
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۲۵۳۳۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا ژاپنی‌ها به نقاشی «ارواح» علاقه دارند؟
شوهر اویوا می‌خواست دوباره با همسایه ثروتمندش ازدواج کند، اما همسرش هنوز زنده بود. او ابتدا سعی کرد اویوا را مسموم کند، اما به جای اینکه او را بکشد، او را به طرز وحشتناکی زشت کرد. سپس او را به رودخانه انداخت تا غرق شود که موفقیت‌آمیز بود. اما بعداً، وقتی به آن رودخانه بازگشت، روح اویوا از آب برخاست تا او را به هرکجا که رفت تسخیر کند!
به گزارش فرادید، تصاویر خوفناکی از این داستان ارواح ژاپنی و سایر موارد مشابه آن، موضوع نمایشگاهی در موزه ملی هنر آسیایی اسمیتسونین است؛ نمایشگاهی با عنوان: «نمایش ماوراء طبیعی: ارواح و تئاتر در چاپ ژاپنی».
قرن‌ها پیش، داستان‌های ارواح در ژاپن بسیار نقل می‌شدند. بیش از ۵۰ اثر به نمایش گذاشته‌شده از سال‌های ۱۷۰۰ تا ۱۹۰۰ توسط هنرمندان ژاپنی، نمایانگر قدرت ماندگار هنر چاپ چوبی و داستان‌هایی است که امروزه در ژاپن همچنان رونق دارند.
داستان اویوا، همسر وفاداری که روحش برای تسخیر شوهر قاتلش بازگشت، سال ۱۸۲۵ در نمایش کابوکی «داستان ارواح یوتسویا در توکایدو» توسط تسورویا نانبوکو روایت شد.
کیت بروکس، از متصدیان نمایشگاه، می‌گوید: اگرچه موضوع ماوراء طبیعی مدت‌ها بخشی از فرهنگ ژاپنی بوده، دوره اِدو (۱۶۰۳-۱۸۶۸) و این تولید خاص به این ژانر اهمیت دائمی داد.
تصاویری از این نمایش ارواح و سایر نمایشنامه‌های آن زمان برای مشتریانی که خواهان داشتن یادگاری از نمایش و بازیگران خاص آن در قالب چاپ چوبی بودند، توسط هنرمندان بازتولید شد.
کابوکی که در دوره ادو ایجاد شد، به دلیل اجراهای دارای سبک و جلوه‌های ویژه پیچیده‌ای شهرت یافت که آن را به یک سرگرمی محبوب برای مخاطبان تبدیل می‌کرد.
بروکس می‌گوید: «ترفندهای روی صحنه مانند درهای مخفی و وسایل زیاد صحنه نمایش مانند خون مصنوعی، وسایلی مانند سیم که شخصیت‌ها با کمک آنها پرواز می‌کردند، همگی نشان‌دهنده حضور ارواح بودند.»
هزاران چاپ با قیمت‌های شگفت‌آور ایجاد و در دسترس قرار گرفت. بروکس می‌گوید در دهه ۱۸۴۰، یک چاپ چوبی چندرنگ تک ورق به قیمت یک وعده نودل بود.
چنین نمونه‌های رنگارنگ و زنده‌ای به ندرت پس از نزدیک به دو قرن باقی می‌مانند، به‌ویژه چاپ‌هایی که شامل برگه‌های کاغذی بلند می‌شدند تا جلوه‌های پیچیده صحنه را منعکس کنند.
یکی از چاپ‌های چوبی استادانه این نمایش سال ۱۸۶۱ توسط اوتاگاوا کونیسادا ساخته شد. در این چاپ، بدن اویوا را می‌بینید که با یک قلاب ماهیگیری به سطح کشیده شده و با بالا بردن برگه، جسد دوم را می‌بینید، خدمتکاری که ناخن‌های دستش بعد از مرگ همچنان رشد می‌کنند.
این ترفند روی صحنه گیراتر است، چون هر دو جسد توسط یک بازیگر به تصویر کشیده می‌شوند که لباسش را سریع عوض میکند.
در دهه ۱۸۶۰، نزدیک ۴۰ سال از کاربرد ترفند صحنه می‌گذشت و در آن دهه، از مخازن واقعی آب روی صحنه استفاده میشد. بروکس می‌گوید چاپ‌ها برای بزرگداشت این ترفند ایجاد شدند. این قبیل چاپ‌ها نادر هستند، به خصوص آن‌هایی که کاملاً سالم باقی ماندند.
ارواح قرن‌ها در تئاتر «نو» برجسته بودند و هدف آنها، مخاطبان نخبه‌تر و باهوش‌تر بود.
شاکیو، از سری «صد بدون نمایشنامه»، تسوکیوکا کوگیو، چاپ چوبی، ۱۹۲۷-۱۹۲۲ موزه ملی هنر آسیایی
فرانک فِلتِنز، از متصدیان این نمایشگاه می‌گوید: «آن مراسم شامل رقص، سرود و شخصیت‌هایی با ماسک‌های چوبی استادانه میشد. او می‌گوید: گذاشتن ماسک به این معنا بود که فرد اساساً نه تنها جوهره آن نقش را به خود می‌گیرد، بلکه در حال تبدیل شدن به آن است. این نوعی انتقال روح است که برای آنها اتفاق می‌افتد.»
تسوکیکا کوگیو، هنرمند قرن نوزدهم در زمینه چاپ چوبی، نه تنها با مستند کردن شخصیت‌های ترسناک، بلکه با نشان دادن بازیگران پشت نقاب‌ها و خلق تصاویر پشت صحنه تئاتر برای نخستین بار، دست روی علاقه روزافزون به نو گذاشت.
فلتنز می‌گوید: «این نگاه دزدکی به پشت صحنه تقریباً به نوعی توهین‌آمیز است، چون اسطوره‌شناسی نو را از بین می‌برد.»
«داستان‌های نو شاید به اندازه کابوکی در بازتولید شبح‌ها مهیج نبوده باشند، اما در عوض فرم آنها داستان‌هایی از گذشته‌های دور بود و آن داستان‌ها اغلب با مکان‌های خاص در سراسر ژاپن مرتبط هستند».
«آن داستان‌ها از طریق ارواح مرتبط با آن مکان‌ها بیان می‌شوند و ارواح برای حافظه محلی حکم مجرای ارتباطی را دارند.»
به راستی چرا ارواح در سنت‌های فرهنگی ژاپن دوام آورده‌اند و در دوره ادو احیا شدند؟
به نقل از پِرل مُسکوویتز مجموعه‌دار که همراه همسرش سیمور مسکوویتز، صدها اثر چاپی را به موزه هدیه داده، در کاتالوگ نوشته شده که شاید راهی برای نمایش جامعه‌ی در حال تغییر بوده است: «حدس من اینست که این داستان‌های شبح‌آلود اشکالی از عدالت در جامعه‌ی فئودالی بودند که در آن، اقتدار طبقه حاکم، مطلق بود».
«در چنین سیستم طبقاتی ناعادلانه‌ای، تماشای این نوع نمایش‌ها که در آنها، ارواح می‌توانستند به روشی که مردم نمی‌توانند انتقام بگیرند و عدالت را از طریق این نقشه‌های انتقام‌جویانه اجرا کنند، نوعی تخلیه روانی بود.»
بروکس می‌گوید دانستن شمار چاپ‌های آن زمان دشوار است و مردم هنوز آنها را با روش‌های سنتی می‌سازند.
بینندگان حتماً می‌توانند این تصاویر ارواح را به تصاویر ترسناک فیلم‌های مدرن ژاپنی مانند Ringu محصول ۱۹۹۸ و بازآفرینی انگلیسی آن به نام The Ring محصول ۲۰۰۲ مرتبط کنند.
بروکس می‌گوید: «ارواح ژاپنی چیزهایی هستند که مردم آنها را فیلم‌های ترسناک ژاپنی می‌شناسند. بنابراین حتی اگر تخصصی در این موضوع نداشته باشید، همچنان می‌توانید چیزهایی ببینید که می‌شناسید و به آنها علاقه دارید.»
کانال عصر ایران در تلگرام
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند